woensdag 21 november 2012

Een tijd van gaan


De tijd van gaan is gekomen. Deze week nog hef ik mijn hyvespagina op. Ik heb mijn startpagina al maanden niet meer gezien en toch valt het me zwaar. Lange tijd heeft hyves een grote rol gespeeld in mijn leven. Het nu opheffen voelt als een definitieve afsluiting. En vooral voelt het als het loslaten van een heel dierbaar iemand.
Hyves was de plek waar ik Iris vond. Hyves was wat ons tot het einde toe verbond. Haar laatste reactie op een blog van mij koester ik. Haar woorden die echt van haar waren, maar niet meer als die van haar voelden. Ze vormden een voorbode voor het afscheid wat er aan zat te komen.
Ik koester al haar reacties. De lieve woorden. De schop onder mijn kont. De onzin en gein. Haar overtuiging van mijn kracht die ik verloochende. De stimulans om vooral te blijven schrijven. De aansporing de sprong naar fictie te wagen. Haar geloof in een talent wat ikzelf nog niet had ontdekt.
Afgelopen zondag is haar gelijk bevestigd. Zwart op wit. Een verhaal van mij in een bundel. Ze had gelijk. Ik kan meer dan ik zelf wilde geloven. Andere mensen hebben haar taak van in mij geloven overgenomen. Trots kan ik toegeven dat ik daar zelf een van ben.
Het is tijd om haar los te laten. Het is tijd om dat wat zij me heeft geleerd toe te gaan passen. Houd niet krampachtig vast wat je bang bent te verliezen. Pas als je loslaat komt er ruimte voor wat echt dierbaar is. Een liefdevolle herinnering.

4 opmerkingen:

  1. zo'n afscheid van Hyves heb ik al eerder genomen maar zonder de account op te heffen. Dan zou meteen mijn bijdrage aan de Franse dochter en de Indische weduwe verdwijnen. zonde toch

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn blogs worden allemaal opgeslagen dus ze blijven bestaan. En in mijn geval zullen er hooguit gaten vallen in reacties, al zullen velen dezen niet missen omdat ook zij hyves al vaarwel hebben gezegd.
      Misschien de Franse dochter en de Indische weduwe elders onderbrengen? Ergens waar ze opnieuw gelezen en gewaardeerd kunnen worden?

      Verwijderen
  2. Heel mooi beschreven. Loslaten is herinneringen creeeren en mooie herinneringen dat zeker. Hyve loslaten heb ik allang gedaan en ik ben daar heel blij om. Toen we in Assen samen die herdenking voor Iris hielden ben ik langzamerhand los gaan laten.

    Ik ben ooit aan hyve begonnen om al mijn vragen die ik over Asperger had op een rijtje te zetten en een antwoord op te krijgen. Tevens wilde ik graag mensen die in dezelfde situatie als wij zaten helpen ook antwoorden te krijgen op hun vragen. Jaren heb ik dit gedaan. Daar kwamen hele leuke vriendschappen uit voort en dat eindigde in persoonlijke vriendschappen. Door de verhalenemmer kwam ik met Iris in contact. Uiteindelijk bestond er een 'ganzenclubje'. Door Iris ben ik wakker geschud toch eens met mezelf aan de gang te gaan. Ik was teveel met anderen bezig en cijferde mezelf helemaal weg. Ik heb nu voor mezelf gekozen en ik kan nu ook weer kiezen voor anderen en ik weet het nu ook goed te doseren. Hyve heeft me dus heel veel gebracht. Mooie vriendschappen, mooie herinneringen. Iets wat ik zeker nooit zal vergeten.

    Gelukkig kunnen we op het persoonlijke vlak met elkaar nog mooie herinneringen maken en door vertellen aan onze kinderen. Social media is niet alleen achter je computertje zitten en elkaar berichten sturen en spelletjes doen. Aan ons is te zien dat het ook anders kan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. lieve Carla, ik ben heel blij dat hyves ons groepje met elkaar in contact heeft gebracht. Het is een bijzondere vriendschap die we hebben, maar reken maar dat daar niks virtueels aan is!
      Ik ben dan ook niet bang dat hyves loslaten daar iets aan verandert.
      Het afscheid in Assen was het begin van het loslaten, nu is het tijd het af te maken.

      dikke kus

      Verwijderen