Woensdagavond iets voor half zeven rijden we naar de school van de middelste en jongste.
Voor de laatste keer rijden de geïmproviseerde parkeerplaats op en zetten de
auto traditiegetrouw op het achterste plekje naast het elektriciteitskastje. We
lopen op het enkels uitdagende zand-met-steentjes pad naar de school. Het besef
dat dit alles voor de laatste keer zal zijn is volop aanwezig want het is de
avond van de eindmusical en het afscheid van deze school van onze middelste.
Het laatste wat kinderen in deze school zullen doen want over enkele weken zal
de hele boel platgegooid worden en kan de projectontwikkelaar eindelijk de
geplande huizen gaan neerzetten.
Herinneringen
Mijn hoofd vult zich met herinneringen. Ik denk terug aan vijf
jaar geleden toen we de eerste keer kwamen aanrijden bij dit vreemde gebouw. Het
had enige moeite gekost de juiste afslag te vinden, maar zelfs nadat we de auto
hadden geparkeerd twijfelde ik ernstig of we wel op de juiste plek waren. In
deze verzameling van vreemde, oude kazernegebouwen kon toch geen school zitten?
Dus wel. En al meteen bij binnenkomst vielen alle vooroordelen over speciaal
onderwijs van mij af en wist ik dat dit de juiste plek was voor onze middelste.
Ik denk terug aan de eerste keer dat middelste op deze
school ging kijken. Hij had ingestemd met een bezoek maar was absoluut niet van
plan van school te veranderen. Tot dat hij binnen was geweest. Misschien hadden
papa en mama toch gelijk en was dit een heel goede school voor hem. Lekker
klein, op een lekker rustig plek en met een heerlijk overzichtelijk plein. Zijn
aversie tegen en boosheid over onze keus waren weg.
Ik herinner me de kennismakingsdag waarop hij pertinent
weigerde de ontmoetingsruimte binnen te gaan omdat het al spannend genoeg was
zonder in een volle ruimte met allemaal vreemde mensen binnen te gaan. En met
een glimlach herbeleef ik de reactie van het schoolhoofd “Joh, als jij niet
naar binnen wilt blijf je toch lekker hier
op de gang staan. Ik zal de deur open laten zodat je kan horen wat ik tegen die
mensen vertel.”
Ik weet weer hoe angstig de jongste was toen hij de eerste
keer op deze school kwam kijken. Hoeveel natte broeken het heeft gekost voor
hij zich hier veilig voelde. Maar ook hoeveel hij heeft overwonnen sinds hij
hier zit.
Ik zie weer voor me hoe we hier twee jaar geleden met het
hele gezin waren en vertelden dat we door een brand in het weekend ervoor
tijdelijk in een chalet op een camping zaten en niet wisten hoe lang we niet in
ons eigen huis konden wonen.
De Musical
Met een knoop in mijn maag neem ik plaats in de grote
ontmoetingsruimte. Na enig wachten wordt ons gevraagd mee te gaan naar buiten
waar de eindleerlingen een dans voor ons zullen doen. Vol verbazing kijk ik toe
hoe onze middelste fanatiek mee doet. Onze middelste heeft namelijk een
schijthekel aan dansen. Hij kan het dankzij een zeer gebrekkige motoriek maar
nauwelijks bijhouden, maar vol enthousiasme probeert hij de gymleraar na te
doen. Ik voel bewondering voor de leraar die het voor elkaar heeft gekregen hem
zo te motiveren en enthousiasmeren.
Na de dans begint de musical. En weer voel ik veel
bewondering voor de leerkrachten die de leerlingen tot een voor hun zo grote
prestatie hebben gekregen. Nee, de musical verloopt niet vlekkeloos, er wordt
tijdens het zingen vooral onderling gegeind en gekloot en vaak zijn de liedjes
verre van zuiver, maar deze kinderen staan wel voor een groep mensen op te
treden, iets wat weinigen ooit van hun zoon of dochter hadden verwacht.
Afscheid
Tijdens het eindlied krijgen de emoties me te pakken. De
kinderen zingen over de vele voetstappen die ze op deze plek hebben gezet en in
vogelvlucht trekken nogmaals alle momenten dat ik mijn kinderen bij die
voetstappen heb vergezeld. Die ene kerstviering tijdens die verschrikkelijke
sneeuwstormen, de oudersgesprekken die soms akelig confronterend waren, het
meegaan met uitstapjes en schoolreisjes.
Dan zingen de kinderen: “Deze school zal worden gemist.” En
ik realiseer me hoe waar deze woorden zijn. Ik ga deze stapel bakstenen missen.
Dit vreemde gebouw met zijn kronkelende gang, zijn rare lokalen, zijn vreemde
trappetjes, zijn hoekjes en nisjes. Deze school die zoveel meer voor mij
betekent dan de verzameling lokalen die het is. Het besef dat dit over enkele
weken met de grond wordt gelijk gemaakt is volop terug en doet meer pijn dan ik
van tevoren had kunnen bedenken. Deze school zal worden gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten