Goede grote broer

Velen van jullie weten dat mijn kinderen etiketjes hebben. Alle drie ADHD, de middelste heeft er Asperger bij(een autistische stoornis) en de jongste heeft de hoofdprijs, die heeft ook een autistische stoornis, dwangmatig denken en handelen en een angststoornis. Soms zijn die etiketjes lastig, vaak zijn ze enkel op de achtergrond aanwezig en geregeld leveren ze bijzondere momenten op.

Enkele weken geleden mochten alle drie de jongens met mama mee naar de Donderdag Meppeldag. Terwijl we bij een erg leuke band stonden te kijken kregen de jongste twee mannen door dat ‘Q music the party’ op een ander plein aanwezig was. Als grote fans en trouwe luisteraars van ‘Q music’ moesten en zouden ze er naar toe. Met een flinke dosis afspraken en opdrachten mochten ze alvast naar het andere plein.

Toen de band waar we naar stonden te kijken ging pauzeren toog ook de rest van de groep naar het kerkplein. Al toen we aan kwamen lopen zag ik de mannetjes staan. Armen over elkaar, voetje tikkend in de maat, strak kijkend naar het podium. Ja, die stonden zich te amuseren. Vrijwel direct nadat we bij ze gingen staan gingen ze tegen het dranghek aan de zijkant van het podium aan staan. Er werden petten uitgedeeld en die wilden ze maar wat graag hebben! Helaas voor hen waren ze niet de enige  en gingen alle petten aan hun neus voorbij omdat deze in de grote meute tieners voor het podium werden gegooid. Pech voor de jongens, helemaal omdat ze bijna naar huis moesten en ik met hun vader op het andere plein had afgesproken.

Afgelopen woensdag brachten we een dagje door in een pretpark. Het park was ook ’s avonds geopend en raad eens wat er ter vermaak was die avond? Jazeker, ‘Q music the party’. Natuurlijk moesten de jongens ook nu weer even kijken. Het duurde maar even tot ze door hadden dat er ook nu petten werden weggegeven. Maar nu werden ze niet in het publiek gegooid maar gegeven aan mensen die het podium opliepen. Er kwam een druk overleg op gang tussen de jongste broers en enkele tellen later liepen ze gezamenlijk naar de trap die het podium op ging. Daar bleef de jongste stokstijf staan. Een hele dag pretparkprikkels eisten hun tol en angst overviel hem. Hij durfde de trap niet op te gaan om om een pet te vragen. Middelste probeerde nog op hem in te praten, maar van afstand kon ik al zien dat hij echt het podium niet op zou gaan. De angst straalde van hem af. Nogmaals zag ik middelste tegen  jongste praten en toen doelbewust het podium oplopen. En jawel, na even wachten kreeg hij zijn felbegeerde pet!

Even later waren de jongens weer bij ons en prijkte de pet op het hoofd van de jongste. Middelste vertelde dat jongste heel graag een pet wou maar het niet durfde te vragen en dat hij dat toen maar voor hem had gedaan. Toen we naar de auto liepen  en ik vroeg waarom hij er niet nog een had gevraagd antwoordde hij: ”Dat is toch niet netjes als je er al een krijgt.” Helemaal waar natuurlijk, maar nu had hij zelf geen pet. Bij hem zelf kwam dat besef toen we al lang en breed op weg waren naar huis. Maar de pet terug vragen aan zijn broertje  kon hij niet want die pet had hij voor zijn broertje gekregen.

De jongens hebben een afspraak gemaakt over de pet. Hij is van jongste maar mag ook gedragen door middelste, een parttime-pet dus. Ik geloof dat ik maar eens ga kijken of die petten ook te koop zijn want ik vind dat middelste zo’n pet dik heeft verdiend door zijn oprecht onbaatzuchtige daad.