Falen of een poging tot halen?

Twee jaar terug heb ik voor mijn gevoel publiekelijk gefaald. Ik was gestopt met roken en trots als ik daar op was, deelde ik dat met de hele wereld. Toen ik na een aantal weken toch weer toegaf aan mijn verslaving hield ik dat angstvallig stil. Ik schaamde me voor mijn zwakte, dacht dat mensen mij een slapjanus zouden vinden of nog erger, het wel al verwacht zouden hebben. Toen ik dan ook met schaamrood op mijn wangen op twitter moest toegeven dat de stoppoging mislukt was, ging ik door de grond. Ik nam mij voor me nooit meer zo kwetsbaar op te stellen op internet.

Er volgden nog een aantal stoppogingen. Geen enkele slaagde. Maar de wil om te stoppen bleef aanwezig. Ik wil niet dat mijn humeur afhankelijk is van het kunnen beschikken over een sigaret. Ik wil problemen niet het hoofd bieden verscholen achter rookwolken. Ik wil niet dat nicotine mijn houvast is in moeilijke tijden. Maar dat is het wel. Ik ben verslaafd en daardoor afhankelijk geworden van iets wat zo enorm schadelijk is voor mijn lijf.

Ik weet al een aantal jaren dat mijn lijf schade heeft opgelopen door het roken. Ook weet ik dat er in mijn directe familie (mee)rook gerelateerde gezondheidsproblemen zijn. En ik weet dat ik elke dag dat ik door rook de kans op het krijgen van dezelfde problemen vergroot. Een wetenschap die al jaren als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Al die tijd heb ik de risico’s geweten en voor lief genomen, want leven zonder  sigaret jaagt mij meer angst aan dan de kwalijke gevolgen. Of moet ik zeggen joeg mij meer angst aan?

De laatste maanden heb ik het al meerdere keren gehad over stoppen met roken. Met mensen die gestopt zijn, met mensen die niet willen stoppen en met mensen die denken over stoppen. En telkens luidde mijn conclusie hetzelfde.  Ik wil graag stoppen maar durf niet omdat ik bang ben wederom te falen. Maar de wil om te stoppen wordt sterker. In plaats van ‘ooit wil ik stoppen’veranderde mijn doel in ‘dit jaar word ik veertig, die dag wil ik gestopt zijn’ Maar hoe dichter bij december komt, hoe groter mijn angst. Ik zie overal beren op de weg, bedenk de meest vreemde situaties waardoor ik weer zou kunnen gaan beginnen met roken en vul mijn hoofd met de hamvraag ‘kan ik wel stoppen. Wil ik dit wel echt?’

Toen ik in het voorjaar tegen de huisartsassistente vertelde ik dat ik wilde stoppen wees zij mij op het bestaan van een ‘stoppen met roken’- consulente. Op dat moment zag ik dat helemaal niet zitten. Een beetje proberen te stoppen met hulpmiddeltjes. Als ik echt wil stoppen dan moet me dat toch zonder die poespas lukken? Toen ook deze poging jammerlijk strandde en de poging daarna ook, begon ik er toch anders tegen aan te kijken. Ik had het al zo vaak ‘cold turkey’ geprobeerd, misschien was dat wel niet de goede manier voor mij.

Toen mijn hoofd mij er weer van overtuigde dat ik echt moest stoppen als ik dat nog voor mijn veertigste wilde bereiken, wilde ik in eerste instantie weer zonder hulp en hulpmiddelen stoppen. Gewoon niemand vertellen dat je gestopt bent dan hoef je niets uit te leggen wanneer je faalt. Maar ergens zeurde een klein stemmetje. Waarom nou weer de bekende weg proberen te volgen? Waarom niet een nieuwe weg inslaan en om hulp vragen?

Ik zocht informatie over diverse trajecten en stopmethodes. En al snel werd het me duidelijk. Hulpmiddelen geven nog steeds geen garantie, maar vergroten wel degelijk de kans op succes. Net zoals je voornemen delen, hulplijnen inschakelen en noodscenario’s maken. Oei, dan zou ik mijn voornemen dus wereldkundig moeten maken. Direct namen mijn demonen faalangst en onzekerheid het weer over. Het duurde hierdoor nog wat weken voor ik toe was aan de volgende stap, het maken van een afspraak.

Vol trots kan ik jullie melden dat ik een afspraak heb gemaakt. Over twee weken ga ik een ‘stoppen met roken’ plan  maken. De eerste tijd na het stoppen zal ik een aantal situaties waarin de verleiding om te gaan roken groot is, mijden. Ik hoop op jullie steun en vraag om begrip, dan beloof ik jullie mijn uiterste best te doen mijn grote doel van dit levensjaar te behalen.